Indonesian lifestyle

Alweer een maand geleden dat ik mijn laatste reisverslag heb getypt en ondertussen heb ik weer heeeel veel meegemaakt. Zet het koffieapparaat maar vast aan, want het is een lang verhaal geworden.


Goed.. laat ik maar in chronologische volgorde beginnen; Koningsdag. Dat was een avond voor in de boeken. Als echte nationalisten hadden we namelijk het idee om deze dag goed te vieren in Kantin21. Dit is een bar in Lovina, waar we, gemiddeld 4 avonden in de week heen gaan om de Arak rijkelijk laten vloeien. De staf vond het ook een goed idee, mits de organisatie op onze schouders kwam. Geen probleem, want dan wisten we zeker dat het goed zou zijn. Tussen alle lokale strandverkopers stonden wij die week aan de toeristen ook flyers uit te delen. De kleuren van Bob Marley waren in de bar ingeruild voor oranje doeken en ook het barpersoneel droeg oranje kleding. Het was een ontzettend gezellige avond, waar uiteindelijk veel Nederlandse toeristen, Nederlandse inwoners en Balinezen op af kwamen om mee te zingen met de Hollandse hits van Wolter Kroes en André Hazes. Met een mooie rekening van 1,8 Rupiah, omgerekend €125,- aan het einde van de avond, werd het bewijs van een goede avond geleverd. Hulde aan het barpersoneel wat schijnbaar na alle shotjes zo ontzettend goed kan rekenen..

De volgende dag had een totaal andere wending en werden we na het zware feest weer even met beide benen op de grond gezet door harde realiteit. Na 4 uurtjes slaap werden Kim en ik namelijk thuis opgepikt door leerkrachten van de Bali Mandara School. We mochten mee op huis bezoek. Eén keer in het jaar kunnen nieuwe leerlingen zich aanmelden voor de school. Aangezien dit een van de beste senior high school van Bali is en de leerlingen ook alle kosten gefinancierd krijgen door de overheid, waren er dit jaar 6 keer zoveel aanmeldingen, als dat de school faciliteiten voor kan bieden. Al het personeel gaat 2 weken lang op huisbezoek om te bekijken of de leerlingen daadwerkelijk zo arm zijn als dat de ouders aangeven. Op een half uurtje vanaf onze stad af rijden, kwamen we in het dorp waar we het eerste gezin zouden bezoeken. Na een tijdje konden we met onze scooters niet verder rijden en moesten we een stuk door de rijstvelden lopen. Uiteindelijk wachtte een meisje ons op en begeleidde ons naar haar huis (in zoverre je het nog een huis kunt noemen).
We waren geschokt door wat we zagen. Drie scheef gemetselde muren waar een golfplaat op lag, functioneerde als dak. Binnen waren twee ruimtes. Eén werd gebruikt als opslag en de andere ruimte, hooguit 3 bij 4 vierkante meter, werden opgevuld door twee vieze matrassen waar vader, moeder en hun drie kinderen ’s nachts op sliepen. Er was binnen geen licht en het enige wat we in deze donkere ruimte konden zien waren grote spinnenwebben en ongedierte. Buiten stond een tafel waar een beschimmelde koekenpan en een gas tank op stonden. Hier zou moeders dus elke dag eten op moeten koken.
Verder was er buiten veel afval te vinden. Er was geen drinkwater en het riviertje dat naast het huisje stond, werd gebruikt als douche en tevens als toilet. Het is zo’n contrast in vergelijking met alle grote hotels en resorts die je in het zuiden van Bali kunt vinden. De hele situatie heeft me erg geraakt. Maar gelukkig ben ik hierdoor ben mijn eigen huis in Nederland nog veel meer gaan waarderen.

Maaaaar, er stond die week nog meer op het programma. Emma kwam me namelijk 8 dagen opzoeken. Laaiend enthousiast stond ik haar ’s avonds op het vliegveld op te wachten. De volgende morgen zijn we naar Kuta gereden, waar we even later op de surfplanken stonden. Na twee dagen daar te hebben gezeten hebben we nog een aantal dagen doorgebracht op het eiland Gili Trawangan, Seminyak en in het eigen vertrouwde huisje in Singaraja. Het was nu niet echt een ‘uitrustvakantie’ maar we hebben zo veel mogelijk van alles gezien en hebben we samen een super leuke tijd gehad, thanks Emms!

Verder heb ik vorige week nog rondgezworven op Java. Foi, wat was dat een intensieve week…
Samen met Kim, ben ik met een gevulde tas op de scooter gestapt en kwamen we na 2 uur rijden aan in west Bali. Vanaf daar kon je voor omgerekend €0,50 met de boot naar Java. Als twee pubers zaten we op de boot met Guus Meeuwis mee te zingen en te dansen op Capitain Jack. De pret was helaas van korte duur want aangekomen op Java, kwam ik erachter dat mijn portemonnee niet meer in mijn tas zat. Als een idioot ben ik terug gerend naar de boot en overal gezocht. Helaas kon niemand mij helpen, omdat het personeel aangaf dat deze waarschijnlijk gejat was in de tijd dat de kapitein van het schip een foto met ons wou maken. Dus zonder geld, pinpas en rijbewijs zijn we op een politieman afgestapt. Hij heeft vervolgens zijn collega gebeld die ons met loeiende sirenes in een politieauto ophaalde en bij het bureau afzette. Daar mocht ik mijn verhaal doen en minstens 5 keer bevestigen dat ik mijn paspoort nog wel bij had. Hij vertelde namelijk met een lachend gezicht, dat wanneer dit niet het geval was, ik minstens drie dagen in de cel mocht door brengen, gezellig naast alle andere criminelen, omdat ik in dat geval illegaal in het land zou verblijven. Alles is dus mogelijk in Indonesië..

Na mijn aangifte heeft hij ons afgezet bij het treinstation, waar we onze reis konden vervolgen. Na 6 uur in de nachttrein te hebben gezeten kwamen we aan in Surabaya. Het was half 5 ’s nachts en om half 8 zouden we pas de volgende trein kunnen nemen. Een conducteur bood ons vervolgens aan om in zijn homestay de tijd te kunnen overbruggen. Natuurlijk dachten we te westers, door meteen te fantaseren over een ruime kamer dat fijne bedden zou bevatten, waar we een paar uur goed konden uitrusten, dus zeiden we volmondig ja…
Waarschijnlijk was het beter geweest om te bedenken dat we maar op Java waren, want toen we aankwamen bij zijn homestay werden we warm welkom geheten door de zwetende Aziatische lucht. Er lag een matras op de grond, die al bezet was door zijn collega. Deze slapende man werd vervolgens wakker getikt en moest zijn plek afstaan aan ons, van de o zo aardige conducteur. Na 5 minuten met z’n 2en op de vieze matras (die we maar hadden bedekt met onze sarong) en het uit elkaar hangende plafond te hadden bestudeerd, vonden we het wel weer genoeg en gingen we maar koffie met hen drinken. Nadat we de rest van de wachttijd goed vol hadden gekletst, werd het tijd om terug te gaan naar het station. 6 uur later kwamen we vervolgens aan op onze eindbestemming Yogyakarta.

Als een stel onvoorbereide Jut en Juul stuitten we op onze volgende probleem; een goed hotel zoeken. Dit bleek toch niet zo makkelijk te gaan als verwacht, maar na 4 uur met 15 kilo op de rug en een brandende zon boven ons te hebben rondgezworven, konden we eindelijk neerploffen in een goed hotel. De volgende dag zouden de andere dames met het vliegtuig aankomen. Die dag hebben we met Banjak’s (traditionele fietsen) de stad verkend, geshopt en hebben we een bezoekje gebracht aan een oude hindoeïstische tempel. De dag erop hebben we ons weer flink als toeristen gedragen door weer van alles te bezoeken.

De planning was om vervolgens samen met Kim en Marieke door te reizen naar Jakarta, terwijl de anderen weer naar Bali zouden vliegen. Maar natuurlijk hadden we weer eens geen geluk, want aangekomen bij het station bleek dat de trein naar Jakarta al volgeboekt was. De trein een dag later nemen, zouden we niet meer kunnen redden. Dus besloten we om maar terug te gaan naar Surabaya. Daar hebben we een middag geshopt in een onwijs groot shoppingsmall en meteen maar even gebruik gemaakt van de bioscoop. Verder hebben we nog een bezoekje gewaagd aan een dierentuin, en geloof me, dit is niet zo’n diervriendelijke dierentuin als dat wij ze in Nederland kennen.. Ook hebben we een kijkje genomen bij een Nederlandse begraafplaats waar alle gesneuvelde mensen lagen die betrokken waren bij de oorlog Nederlands-Indië en een fabriek waar Javaanse vrouwen in sneltrein sigaretten maken voor een smerig laag bedrag.
Nadat we genoeg hadden van Java zijn we ’s avonds weer terug gereisd en kwamen we de volgende ochtend compleet gesloopt weer thuis aan.
Het was een super toffe trip en Java heeft mooie plekken te bieden, maar wat was ik blij om weer op het vertrouwde Bali te zijn.

Vanaf nu is het trouwens nog meer vakantie vieren dan dat we al hebben gedaan. De lessen op de universiteit zijn namelijk afgelopen en het einde van het project op Bali Mandara komt ook in zicht.
Ja, we hebben een ontzettend zwaar leven hier ;-)

Heel veel liefs, Kristel